Aramızdan bir arkadaşımız yaklaşık 4 ay boyunca Tunus'un Tunis şehrinde, yani başkentinde yaşadı.  Bizler de KarineBlog olarak kendisinin Tunus'la ilgili izlenimlerini sizlerle aktarmak istedik. Asleema, Madem ki Tunus yazımızın konusu, bu güzel memleketteki gibi selamımızı verelim, değil mi? Normalde bu kadar uzun bir yazı yazmak olmasa da amacım, yazdıkça, hatırladıkça ve biraz daha araştırdıkça anılarımın içinde kayboluverdim. Biz eşimle birlikte Tunis'e 2018'de Ağustos sonunda gittik. Hava yavaş yavaş serinlemeye başlamış olduğundan yaz sıcağını göremedim fakat eşim daha önce de orada olduğu için, yazlarının oldukça sıcak geçtiğinden bahsetmişti. Sokaklarının mis gibi çiçek kokularıyla dolu olduğu bir mevsimde orada olduğum için kendimi çok mutlu hissediyorum. Evimizin bulunduğu mahallemiz, Dar el Ummahat, Manar Afrika'nın incisi diyebileceğimiz güzel ülke Tunus, Kuzeybatı Afrika 'nın en küçük ülkesi ve İtalya'nın hemen karşısınd...

Bismillahirrahmanirrahim. Şöyle dua ettiğimi çok net hatırlıyorum “Allah’ım bir şeyleri vesile kıl benim bulunduğum yeri, arkadaşlarımı çevremi değiştir, senin yolunda işler yapabileceğim yollar aç.” Bulunduğum durumdan bahsedip ne sizi ne kendimi üzmek istemiyorum ama bu duaların ardına, birkaç ay içerisinde kanser olduğumu öğrendiğimde çok az bir üzüntüyle, sıkıntıyla hastalığımı kabul edip, dualarımın kabul olduğunu, belki biraz zor bir yoldan olduğunu ama bir şekilde kabul olduğunu düşündüğümü ve yolumun değiştiğini size anlatmak istiyorum. Evet duydunuz kanser Büyük harfle yazsam daha mı korkutucu olur acaba? KANSER… Dur türünü de söyleyeyim de 19 yaşındaki bir genç kız nasıl meme kanseri olur diye şaşırıp kalın. İnanın, biz de çok şaşırdık. Şaşırmak, üzülmek kolaydı da tedavi süreci, ameliyatlar, kemoterapi, iğneler, aşılar, takviye kanlar bunlar çok zordu. Yahu bu kız bize neden hastalık sürecini anlatıyor ciğerimizi dağlıyor dediğinizi duyar gibiyim. Hah! Burada iş...

İslam’ ı yaşama gayreti içinde olan bir ailenin kızıyım. Annem ve babam, hem kendi yaşantılarını İslam’a göre düzenlemeye çalışan, hem de din görevlisi oldukları için kendilerine İslami yaşama dair sorular sorulan insanlardır. Aile, hatta akraba çevremde herkes namaz kılar, oruç tutar ve hanımlar örtülüdür. Tanıdığım herkes belli bir yaşa gelince Allah’ın emirleri doğrultusunda örtünür. Bu kadar.  Ben de ilkokulu bitirince artık büyüdüğüme karar verdim ve örtündüm. Bana göre o yaşlarda örtünmek sorumluluk isterdi, örtüme saygı duymam gerekirdi. Bu nedenle küçük olmama rağmen artık sokaklarda herkesin içinde oyun oynayamazdım. Çünkü ben örtülü bir hanımdım artık. Ama içimde oyun oynama isteği vardı tabii ki.  Ailem bu konuda bana herhangi bir şey söylemezdi, oyun oynama veya oynamama tercihini bana bırakmıştı. Ben de şöyle bir çözüm buldum. Her yerde değil kız arkadaşlarım arasında ve ayrı mekanlarda oyun oynamaya devam ettim. Oyunlarda başarılı olduğum için ...

Ben 12. sınıfa geçeceğim yaz tatilinde örtünme kararı aldım. Eğer o zaman kapanmasaydım, en geç üniversiteye geçerken örtünmeyi düşünüyordum. Erken olmasına sebep olan şey, henüz bitememiş ergenliğimin ve karakterimin verdiği bir inattı; babamın “kapanırsa bu kapıdan adım atamaz” sözü benim için zaten yanması için sabırsızlıkla beklediğim bir fitili ateşlemiş oldu. İnancı sağlam temellere oturmuş bir kimse Allah’ın izniyle o yoldan kolay kolay döndürülemez fakat örtünmeme giden yolculuğumda, yani lise yıllarımda, İslam’ı tanımaya başlasam da çevremdeki arkadaşlarım, okulumdaki ortam ve ailem dolayısıyla bir türlü oturtamadığım bir İslam anlayışım ve pratiğim vardı. Bir gün namaz kılmaya heveslenip öbür gün kız arkadaşlarımla boş sohbetlere dalmak o zaman bana mahsuru olmayan bir mesele gibi geliyordu. Ne zaman ki bunun böyle devam edemeyeceğini anladım -ki bu bende 2 seneye yakın bir zaman aldı- başta yakın arkadaşlarımdan sınıf içinde sıramı ayırmak, sonra okulumu hatta telefo...

Tesettüre girmek, kapanmak, başını örtmek... Herkes başka bir şekilde anlatır bu yoldaki hikayesini.  İstedim ki bende yazayım. Tüyleri diken diken edecek, bol aydınlanmalı hikayem olmasa da benim hikayem de bana göre değerli. :) 7.sınıftayım. O yaz okul bitiminde kapanma kararı aldım. Her yaz deneme çekimleri yapıyordum ama bu defa kapanacağım ve bu son olacak kararı aldım.  Bizde herkes kapalı; aile, akraba, yakın çevre... Ama oturduğumuz mevki, arkadaş çevrem çok da öyle değillerdi. İçimde heves var ama tabii hayırlı bir karar alacağım için şeytan her zamanki gibi iş başında. "Daha erken, arkadaşların ne der, kısıtlanacaksın" gibi pek çok şey... Sonra annemle babama dedim ki "ben bu yaz kapanacağım." Babam imam.  Annem de hoca kızı. Normal şartlarda herkes "geç bile kaldın, hah aferin" gibi cümleler duymamı bekleyebilirdi. Ama babam dedi ki "Kuran da tesettürle ilgili ayetleri bul oku, ilmihalden kitaplardan iyice oku öğrenerek kapan....