Yeni eğitim-öğretim yılının başlaması sebebiyle biz de bu ay Karine Gençlik olarak biraz eğitmenleri, biraz öğrencileri, hatta öğrenmenin ve öğretmenin yaşı olmadığını konu alan,  aslında hepimizi ilgilendiren bir yazıya yer verelim istedik. Yazımıza Prof. Dr. Mehmet Görmez’in eğitim ve İslam üzerine verdiği bir seminerde söylediklerini naklederek başlamak isteriz.  "İnsan ile Allah(cc) arasında bir misak vardır. O misakı esas alarak eğitim vermeliyiz. Misak karşılıklı güven sözleşmesi demektir. Bu misakı  3’e ayırırız. Emanet, şehadet ve imaret misakı. Şehadet misakı nerede olursanız olun Allah’ın sizinle beraber olduğudur. Emanet misakı ise Allah’ın bütün kainatı size emanet etmesidir. İmaret misakı ise insanın yer yüzünü imar etmesi ile görevli olmasıdır. Sadece beton imarı değil bu, gönül ve kalp imarı.” Rabbimiz ile olan misakımızın eğitimde aslında ne kadar büyük bir yer kapladığını görmezden gelmek çok büyük bir haksızlık olurdu. Bu 3 misakın birbirler...

Birinin bize hissettirdikleri, o biri nden mi kaynaklanıyordur yoksa bizden mi? İçimizde uçuşan kelebekler ya da fitillenen ateşler   ne kadar bize ait, ne kadar bizden? Zor sorular bunlar. Tekil cevapları da yok belki, ama sanıyorum ki; seven ve sevilen, nefret eden ve edilen birbirinden bu kadar uzak değil. Birini ya da bir şeyi sevmiş olmamız, içimizde büyüttüğümüz   sevgiyi bir başka idrake akıtma kararı almamız büyük cesaret ister. Çünkü gönül âleminde verilen, geri alınmaz. Sevdiğimiz ya da sevmediğimiz birine açtığımız taraflarımız, paylaştığımız duygularımız silinemiyor ne yazık ki. Dönüşüyor belki. Aşk nefrete, acı şefkate, keder sükûnete... Ama yok olmuyor. Kurulan bağlar öyle kolayca sökülüp atılamıyor. Bir sebebi de bu belki; Ortaya çıkan sevme ya da sevmeme eyleminin içinde, sevilen ya da sevilmeyenle birlikte biz de varız. Başroldeyiz diyemeyeceğiz çünkü bu işler ‘’rol biçmeyle’’ yürümüyor. Rol kapmayla da yürümüyor. Yer edinme olabilir belki. Bir...