DÖNÜŞMEK… “Hayatımın ilk yarısı bir korku filmi gibi geçti… Varoluşuna sahih neden bulamayan insan; bilsin yahut bilmesin korku, endişe ve vehim içindedir. Ben bu marazî hâli, bir imtihandan geçiyor gibi ve en ağır derecelerde yaşadım… Şimdi şu eski koltuklarda oturuyorum ve gücümün yettiğince tefekkür ediyorum... Herkes geleceğe doğru hayal kurar; bense geçmişe doğru… Bir bahçeye yolculuk yapıyorum…” Ayşe Şasa’nın kendi hayatını, “ruh macerası”nı, dönüşümü anlattığı kitabı bir solukta bitiriyor ve uzunca bir süre öylece düşünekalıyorum: “Peki benim, hayatım diye sahiplendiğim şey, bir başkasına sunmaya değer mi, bir başkasının kalbine değebilir mi? Hayır .. İşte bu nedenle, kalbe değen birinin hayatını daha çok kişiye duyuralım niyetiyle… Zengin, soylu, köklü hatta sosyetik bir ailenin en büyük kızı Ayşe Şasa…Hani şu hepimizin “ayy” diye imreneceği cinsten(!). Eski Türk filmlerinde gördüğümüz “ecnebi dadı”larla büyümüş; büyürken hep yara almış, saracak birin...

Yeni bir kelam etmektense edilmiş bir kelamın tefekkürü yeğdir... Hele ki bir "Kudüs" ruhundan sonra... Buyrun kalpleri dirilten, kollarımızdan tutup da sarsan tefekkür yazısına! NEYİ BEKLİYORUZ!? "İman edenlerin Allah’ın zikri ve onun katından inen hak sözler ile kalplerinin ürpereceği zaman daha gelmedi mi?”  (Hadid, 16) Minarelerden toplandı mahyâlar. Müezzinler, mevlîdhanlar, elve­dâ­larla uğurladılar azîz misâfiri. - Elvedâ! Ya şehri mübârek elveda!- Şevval hilâli göründü, şeytanların zincirleri çözüldü. İhtiyarlarımızın sakalını ninelerimizin yaşmağını ıslattı firâk gözyaşları. Küçüklerimiz unutulmaz hatıralar derdiler mübârek mevsimden; kimi ufaklıklar ilk kez mânâ iklimine dokundu. İlk defa tam oruç tutanlar, tekne orucu tutanlar, teravihte uyuklayanlar, sahurlarda sendeleye sendeleye kaşık sallayanlar. İftar vaktini ırak görüp bir bardak su için, pideden bir parça koparabilmek için anne-babasından taviz koparmaya çalışanlar ve daha niceleri… ...