Okumayı çok sevdiği söylenilemezdi. Canı çok sıkıldığında, vakit geçirmek için okurdu. Kimi zaman da uykusunu getirmek için bir aracı olarak kullanırdı kitapları. Amacı genellikle bir şeyler öğrenmek olmazdı zorunlu olduğu durumlar dışında. Çok okuyan arkadaşları vardı onun da herkes gibi. Hiçbir zaman onlara özenmemişti ama. Bu arkadaşlarında gördüğü ‘’kibir ve kendini beğenmişlik’’ onun şöyle düşünmesine sebep oluyordu çünkü: *‘’Çok kitap okuyan, başkalarına yukarıdan bakar.’’   Bundan hoşlanmıyordu. Belki de onlar gibi olmaktan korktuğu için okumuyordu. Ya da bu tamamen bahaneydi. ‘’Küçümseyerek surat asıp insanlardan yüz çevirme ve yeryüzünde böbürlenerek yürüme! Çünkü Allah hiçbir kibirleneni, övüngeni sevmez.’’ (Lokman-18) Bu ayeti okuduğunda aklına hemen o insanlar gelivermişti. Onlar adına üzülüyordu esasında. Ama bunu yaparken kendi kibirlenmeyişiyle de övünüyor gibiydi. Şimdi, aynı hataya kendi de mi düşmüştü??? Henüz farkında değildi ...